Δεκαεξαύγουστος Με Μόνο Δυο Τηλεφωνά

Η ΜΑΡΙΑ

Πρωινό στην δουλεία, αδιάφορο, επιστροφή, ύπνος, έξι ώρα, τηλέφωνο , Χάρης
-Έλα ρε τι κάνεις;
-Τίποτα…
-Σε λίγο να βρεθούμε να πάμε για καφέ, μάλλον για Verde λέμε
-Ποιοι;
-Εγώ, εσύ, ο Τόλης και η κοπελιά του
-Οκ, σε δέκα θα είμαι έξω από τα Everest στην Πανόρμου
Ντύνομαι, παίρνω χρήματα (λίγα), και βγαίνω στην Πανόρμου, στο δρόμο τηλέφωνο από φίλη
Μαρία.
-Γεια σου Hercules…
-Γεια σου Μαρία.
-Μη μου πεις… πάλι έξω είσαι..
-Ε, τι να κάνω να μη βγω και εγω λίγο;
-Τι λίγο ρε, όλη την μέρα έξω είσαι
-Γιατί εσύ που είσαι;
-Εγώ δουλεία..
-Έτσι μπράβο, κάποιος πρέπει να δουλέψει αλλιώς το κλείσαμε το μαγαζί…
-Ρε αι χάσου..
Και ακολούθησε ένας δεκάλεπτος διάλογος και κλείσαμε λέγοντας ότι ΊΣΩΣ την πάρω μετά, πράγμα το οποίο δεν έγινε γιατί έγιναν άλλα πολλά εκείνη την μέρα.

Ο ΧΑΡΗΣ

Περιμένοντας στα Εverest βλέπω τον Χάρη να έρχεται με την Βέσπα, αλλά ούτε σταμάτησε ούτε και με είδε. Αμέσως χτυπάει το τηλέφωνο από τον Τόλη.
-Έλα ρε καθίσαμε και σε περιμένουμε
-Πώς να ρθω ρε; Μόλις πέρασε ο Χάρης και δεν σταμάτησε ..
-Α, τελικά δεν πάμε Verdeκαθίσαμε στην Πανόρμου
-Καλά έρχομαι….
Με το που φτάνω βλέπω τα παιδιά να κάθονται, και απέναντι στη σειρά καθόταν πάνω από 10 κοπέλες στη σειρά σε διαφορετικές παρέες και η ζέστη τις είχε αναγκάσει να φορέσουν όλες φουστανάκια. Για να μην τις προσβάλω με μια προσποιητή αδιαφορία έκατσα δίπλα από τον Τόλη σε διπλανό τραπέζι αντί να καθίσω απέναντι. Και έτσι τώρα ήμασταν τρία άτομα στην σειρά σε δύο τραπέζια και απλά είχαμε την δυνατότητα να κοιτάμε απέναντι στο άλλο μαγαζί. Τελικά έμαθα ότι ο Χάρης θα αργούσε λίγο γιατί βρήκε μια φίλη του και πήγαν να ποτίσουν τα λουλούδια στο σπίτι της (όντως αυτό κάναν μην το μυαλό σας αλλού) ίσως καλύτερα που θα αργούσε γιατί με τον Χάρη στην παρέα δεν πίνεις καφέ, τον βλέπεις να χαιρετάει κόσμο. Όλοι ξέρουν το Χάρη, όλοι όμως… πολλές φορές περπατάμε στον δρόμο και ακούς από τα μπαλκόνια <<Γειά σου Χάρη>> στα στενά των Αμπελοκήπων 3:30 το βράδυ στη γωνία συναντάμε έναν και μοναδικό άνθρωπο << Επ, γεια σου Χάρη!>> και του λέω << Έρε πούστη και αυτόν!>> Είναι πολύ πιθανόν και εσύ που διαβάζεις αυτό το κείμενο τώρα να τον ξέρεις, και αν όχι μπορείς να είσαι περήφανος γιατί είσαι από τους λίγους. Και που λες εκεί που καθόμαστε και απολαμβάνουμε τον καφέ μας και την θέα (του πύργου Απόλλων) έρχεται ο Χάρης και κάθεται απέναντί μου . Με του που κάθεται φωνάζει σε κάποιον από πίσω μου <<Γαμιέται ο Αλμυρός! >> <<Επ Χάρη που είσαι ρε;>> και πάει και κάθεται λίγο μαζί του, γυρνάω από περιέργεια και διακριτικά να δω ποιος είναι και με το που με βλέπει ο Αλμυριώτης << Γεια σου Ηρακλή, είσαι φίλος και εσύ με τον Χάρη;>> . Συζητάνε λίγο μεταξύ τους, συζητάω και εγώ με αυτόν και μετά έρχεται ο Χάρης και κάθεται πάλι στην παρέα .
-Που τον ξέρεις εσύ αυτόν; μου λέει
-Θυμάσαι πριν από ένα μήνα που είμαστε έξω από τα Everest και χαιρέτησα ένα παιδί που ήταν η μοναδική φορά που μίλησα έναν που τον ‘ήξερα εγώ και όχι εσύ;
-Ε ναι, πως δεν το θυμάμαι, σπάνια συμβαίνουν αυτά …
-Ε, αυτός είναι, ο φίλος του Αλέκου, μόλις είχε έρθει από τον Αλμυρό και είχαμε βγει το προηγούμενο βράδυ έξω, και εσύ μη χάσεις ευκαιρία, μέσα σε έναν μηνά τον γνώρισες και αυτόν…
Γέλια από τους υπόλοιπους, η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: ο Αλμυριώτης είναι φίλος με τον γείτονα του Χάρη και έτσι τον γνώρισε. Μετά από ώρα έχουν αδειάσει τα απέναντι τραπέζια , ο Χάρης έχει πάει στον δρόμο να μιλήσει στον τηλέφωνο, έχει βρει έναν γνωστό και μιλάει μαζί του. Τα παιδιά μου λένε <<τι θα κάνουμε θα φύγουμε;>> <<Μισό λεπτό να πάω να ρωτήσω και τον άλλο>> Πάω βρίσκω τον Χάρη και αφού τον ρώτησα μου είπε ναι σε λίγο, πες και τα παιδιά αν θέλουν να πάμε για φαγητό χαλαρά σε μια ταβέρνα εδώ κοντά στην Αλεξάνδρας. Αν και είχαμε σκοπό να το διαλύσουμε συμφωνήσαν τα παιδιά αφού είναι για χαλαρά να πάμε. Πληρώσαμε, περιμέναμε τον Χάρη ο οποίος έρχεται σχεδόν τρέχοντας και μας λέει << Παιδιά, πάμε να φύγουμε γιατί έρχεται μια πολύ φίλη μου και αν με πιάσει την κουβέντα θα αργήσουμε>>

Η ΒΟΛΤΑ

Ανεβαίνω στην Βέσπα του Χάρη και ο Τόλης με την Μ. στον σκουτεράκι τους . Ξεκινάμε για την Αλεξάνδρας. Οι δρόμοι σχεδόν άδειοι, ο καιρός τέλειος, δεν είχε την τρελή ζέστη είχε δροσίσει κάπως. Στο δρόμο δεν μιλούσαμε, είχα σηκώσει λίγο την μπλούζα μου και απολάμβανα τον αέρα, έρχεται ο Τόλης από δίπλα και μου λέει <<Θα σε τραβήξω βιντεάκι, φαίνεται το βρακί σου>> . Φτάνουμε έξω από την ταβέρνα, κλειστά, φεύγουμε για να πάμε ένα άλλο που ήξερε η Μ. στα Εξάρχεια, και εκείνο κλειστά, μετά ξεκινάμε για ένα άλλο πάλι στα Εξάρχεια πάλι κλειστά. Έχουμε πόση ώρα και κάνουμε βόλτες μέσα στους δρόμους των Εξαρχείων . Τα πάντα είναι άδεια, όλα κλειστά, οι δρόμοι δικοί μας, πάνω κάτω δεξιά αριστερά, κόκκινα φανάρια να περνάμε, κόρνες που δεν τις άκουγε κανείς, κόντρα σε μονόδρομους . Σε έναν μονόδρομο κόντρα βγάζει ένας ταρίφας το χέρι από το παράθυρο και μας μουντζώνει και ομοίως του απαντάει και ο Χάρης <<Τι ρε και αυτόν τον ήξερες ρε;>> του λέω. Τελικά αποφασίζουμε να πάμε στο Μοναστηράκι να το παίξουμε τουρίστες . Μπροστά από την Ομόνοια, δυο πυροσβεστικά περνάνε με τρελή ταχύτητα και στρίβουν προς το πολυτεχνείο, συνεχίζουμε και μπαίνουμε στο τρίγωνο του Διαβόλου, μέσα από στενά γεμάτα Πακιστανούς, μαύρες ιερόδουλες, πεινασμένους ζητιάνους, ναρκομανείς, χαμένες ψυχές, παιδιά ενός άλλου θεού, εικόνες μιας άλλης πόλης μέσα στη πόλη. Πριν από λίγο ήμασταν σε μια περιοχή που έχει αδειάσει λόγω του ότι όλοι σκηροτράχηλοι ανθρωπιστές και υπέρμαχοι τις ανθρώπινης αξιοπρέπειας έχουν φύγει για διακοπές , ποιος είπε ότι οι ιδεολόγοι που αντιμάχονται την κρατική βία και την καταστολή έχουν και δεν δικαίωμα να παραβλέψουν για λίγο το τι γίνεται δίπλα τους; Μπορεί να πει κανείς τίποτα; Όχι! Για όλα φταίει η πλουτοκρατία! Άσχετο αν αυτή η πλουτοκρατία είναι οι γονείς τους, που τους πληρώνουν τώρα τις διακοπές. Και με τους παραθερίζοντες αγωνιστές τα πυροσβεστικά και τις αδικημένες ψυχές καταλήγουμε στο Θησείο. Αφήσαμε τα μηχανάκια και ξεκινήσαμε την αναζήτηση τροφής και θέας. Στην Αδριανού παράλληλα με τις γραμμές του ΗΣΑΠ τουρίστες βολτάρουν πάνω κάτω, καμιά σχέση μ αυτό που βλέπαμε πριν… και αυτοί ξένοι είναι, αλλά αυτοί είναι άλλου είδους ξένοι. Και μέσα σ όλα αυτά τα ξένα και η Ακρόπολη να λάμπει περήφανη στο βράχο της, πιο ξένη και απ΄τους ξένους. Γιατί είναι τόσο ακριβός ο καφές εδώ; Oh, you can see Acropolis, γιατί είναι τόσο ακριβό το ενοίκιο εδώ; Μα αγαπητέ μου από εδώ έχετε θέα Ακρόπολης. Εικόνα που την πληρώνεις, γιαυτό έχουμε γίνει μπουρδέλο, από την μέρα που χτίστηκε η Ακρόπολη τα πάντα γύρω έχουν σχέση με το χρήμα, αν είναι έτσι και την υποτιμάτε τόσο πολύ ας χτίσουμε 10 Ακροπόλεις και να γίνουμε το πιο πλούσιο κράτος. Άλλοι λένε ότι είναι σύμβολο πολιτισμού, ο aougaros λέει ότι είναι σύμβολο παρακμής. Εκτός από το πόσο βάναυσα της φέρθηκαν οι άνθρωποι στο πέρασμα του χρόνου, παρακμή είναι και όταν δεν βλέπουμε την αξία της . Η Ακρόπολη πρεσβεύει κάποιες αξίες, πρώτα και πάνω από όλα το απλό και απέριττο. Απλά πράγματα, πιο απλά δεν γίνεται, και παρακμή μας είναι ότι όχι μόνο δεν μπορούμε, οι περισσότεροι τουλάχιστον να ενστερνιστούμε αυτές τις αξίες, αλλά προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε τα ακριβώς αντίθετα με απύθμενης βλακείας θεωρίες. Και αφού πούμε την θεωρία μας μετά είμαστε περήφανοι που είμαστε Ελλήναρες και έχουμε και Παρθενώνα. Και επειδή είμαστε και αγωνιστικός λαός ρίχνουμε και ένα τεράστιο πάνω με αγωνιστικά αριστεριστικά συνθήματα, γιατί δεν ξέρω αν το ξέρετε, η Ακρόπολη χρησιμεύει και σαν σταντ. Λευτεριά στους αγωνιστές ρε! Μάλλον ξέφυγα περισσότερο από ότι έπρεπε και επειδή η παρέα προχώρησε αρκετά και εσείς δεν μου το είπατε τρέχω να τους προλάβω. Τους πετυχαίνω στον Μπαϊρακτάρη . Τελικά μετά από πολλή σκέψη, πολύ περπάτημα και πολύ τσίκνα βρίσκουμε ένα μαγαζάκι ωραίο, λίγο απόκεντρο χωρίς πολύ κόσμο και καθόμαστε. Ο Τόλης με την Μ. από την μια μεριά και εγώ με τΧαρ΄ απέναντί τους. Μιλάμε συζητάμε το τι θα φάμε και περνάει αυτό το απίστευτο πλάσμα από μπροστά μου και μου έκοψε την ανάσα, υπέροχα… θα είναι ο πλατωνικός έρωτας της βραδιάς….

ΣΤΡΑΓΚΑΝΤΑ ΣΤΡΟΥΓΚΑΤΑ

Η προσμονή του φαγητού έχει ανεβάσει το κέφι της παρέας, κοπέλα που τελικά δουλεύει στο μαγαζί ,περνάει συνέχεια πάνω κάτω και σε κάθε πέρασμα τα αναστενάζω. Η Μ. με ρωτάει τι έπαθα και γω της απαντώ ότι ερωτεύτηκα.
-Ποια; Αυτήν με το κόκκινο μαλλί;
-Ναι, δεν είναι θεά; Την παντρεύομαι κιόλας
-Καλά είσαι χαζό παιδί μου; Αυτήν δεν είναι καν ωραία…
-Τι; Καλά λέγε μαλακίες…. Εσένα δεν θα σε καλέσω στον γάμο
-Μ. δεν έχεις δίκιο, πετάγεται ο Χάρης, είναι πολύ όμορφη
-Μα καλά τι το ωραίο έχει; ρωτάει η Μ.
-Τα πάντα, της απαντώ και συμπληρώνω, είναι θεά και δεν το ξέρει, έχει αυτό το μελαγχολικό βλέμμα και περιπατάει στα χαμένα, κάτι σαν μυστήριο περιβάλει την αύρα της, έχει και τα γυαλάκια της που της δίνουν ένα σοφιστικέ ύφος , είναι ψιλοκάμμενη , είναι ψιλή και λεπτή, τι άλλο μπορεί να θέλω… και αυτό το περπάτημα….αχ….
Εκείνη την στιγμή περνάει η κοπέλα και έσερνε τα πόδια της
-Ποιο περπάτημα ρε; Δεν ακούς πως σέρνει τα πόδια της;
-Μπορεί να είναι κουρασμένη η κοπέλα, της απαντώ ενώ παρατηρώ την απόκοσμη θεότητα να ελίσσει το κορμάκι της ανάμεσα από τις καρέκλες των συνδαιτυμόνων
Ο Χάρης που κατάλαβε ότι ψιλοστράβωσα και δεν χάνει πότε ευκαιρία να με πειράζει και να μου τσιτώνει τα νεύρα άλλαξε στρατόπεδο και συμμάχησε με την Μ.
-Στρανκ, στρουνκ , άκου πως κάνουν τα τσόκαρα, λέει ηΧαρς
-Άντε ρε βλάκα, εσύ περπατάς καλύτερα;
-Στρανγκ, στρουνκ
Δεν του απαντώ, απλά κοιτάω αλλού, τι αλλού δηλαδή στην κοκκινομαλλούσα , και παίρνω το ύφος του αδιάφορου προς τη παρέα. Αυτοί κάθε φορά που σπάζομαι γελάνε, τώρα γελούσαν δυνατά, δεν γελούσαν με την υπέροχη κοπέλα αλλά με τον τραγικό εμένα. Η κοπέλα έχει μπει στο μαγαζί και δεν τη βλέπω πια. Κοιτάω αδιάφορα στα χαμένα ενώ οι άλλοι συνεχίζουν να με κοροϊδεύουν. Και λέει ο Χάρης
-Νομίζω ότι έρχεται, δεν βλέπω αλλά την ακούω
Η Μ. και ο Τόλης έχουν λυθεί στα γέλια και ο Χάρης μιμείται το βήματα της κοπέλας κάνοντας στράνκ στρουνγκ στο κάθε βήμα της μέχρι που πέρασε από μπροστά μας. Είναι γεγονός ότι έσερνε τα πόδια της αλλά είχε μια ζωηράδα στο περπάτημά της. Και ξανά ο Χάρης
-Φαντάζεστε τον aougaro μ αυτή να βγαίνουν βόλτα χεράκι χεράκι , και ο aougaros κάνει τα μεγάλα του βήματα και αυτήν να προσπαθεί να το ακολουθήσει σέρνοντας τα τσόκαρα, στραγκαντα στρουγκατα.
Γελάνε, και μπαίνει και ο Τόλης στη συνομοταξία των αποστατών και λέει και αυτός με την σειρά του
-Ή να είναι μαζί στο σπίτι και απ τη μία να ακούγονται τα περιστέρια και από την άλλη αυτήν στραγκαντα στρουγκατα, και να προσπαθεί να διαβάσει ο aougaros και αυτήν να κάνει βόλτες στο σπίτι στρανκ στρουνκ
-Να, πάλι έρχεται, άκου…… ο Χάρης
Και άκουγα και πέρασε και την είδα και είδα ποιο ήταν το καλό στην όλη υπόθεση, έσερνε να πόδια της για να μην με σοκάρει κάθε φορά που περνάει, για μένα το έκανε για να με προειδοποιεί, αλλά που να τους εξηγήσω …δεν θα καταλάβαιναν τίποτα…. Πεζοί άνθρωποι …. Τσσσσσς,τς, τς,
Πάνω στο φαί, ενώ είχαμε αλλάξει θέμα συζήτησης και ενώ είχε συμφωνήσει στα κρυφά ο Χάρης από την Μ. ότι η κοπέλα είναι θεά, ο Τόλης μου λέει <<ταιριάζετε πάντως , καμένη αυτή καμένος και συ μια χαρά θα τα πάτε, άσε που νομίζω ότι σε κοιτάει και αυτήν, δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις και πολύ με το καλημέρα το χεις, μη σου πω με το κα.>> <<Όχι ρε φίλε το ξέρεις , δεν την πέφτω ποτέ σε κοπέλα στην δουλεία της>> και πετάγεται πάλι ο Χάρης << Μμμμμ, ενώ αλλού την πέφτεις σ όλες , να!>> και με μουντζώνει. Στρανγκ στρουνγκ, πλησίαζε, προετοιμάστηκα, πέρασε , αχχχχχχχχχχχ, και πάω να απαντήσω στον Χάρη αλλά με κόβει << Άσε μην απαντάς, καμιά ηθικολογία θα πετάξεις πάλι, αυτές οι ηθικές θα σε φάνε, να!>> και με ξαναμουντζώνει. Θα ήθελα πολύ να του πω ότι κατά βάθος ίσως δεν είμαι και τόσο ηθικός αλλά δεν μπορώ να σηκώσω σε μερικές περιπτώσεις το βάρος της ηθικής ευθύνης, και κάνω το πλέον ανήθικο να το περιμένω από τους άλλους να το σηκώσουν για μένα.
<<Παιδιά κοιτάξτε ο Ροζ Πάνθηρας>> λέει ο Χάρης και κοιτάμε δίπλα στον δρόμο. Είναι μια πολύ εύσωμη κυρία ντυμένη με ροζ κολλάν, παντελόνι και μπλούζα , και κάθεται πάνω σε ένα σταματημένο μηχανάκι. Γυρνάμε όλοι αμέσως μπροστά και προσπαθούμε να μην γελάσουμε μέχρι να φύγει χοντροζ Πάνθηρας, και στο ηχητικό μπακ ραουντ στρανγκατα στρουγκατα…..

Ο ΜΑΥΡΟΣ

Μετά από την ταβερνούλα στο Μοναστηράκι, πηγαίναμε πάλι προς το Θησείο , να πάρουμε παγωτό και να πάρουμε τα μηχανάκια και να επιστρέψουμε στους Αμπελόκηπους. Στο δρόμο άφηνα το Χάρη να περπατάει μπροστά και εγώ από πίσω του μιμούμουν το βάδισμά του πράγμα το οποίο προκαλούσε το έντονο γέλιο της Μ. . Ο Χάρης έδειχνε να απολαμβάνει το να τον κοροϊδεύω όπως απολάμβανα και εγώ όταν με κορόιδευαν οι άλλοι στην ταβέρνα αν και δεν το έδειχνα. Οι τουρίστες μας κοιτούσαν πόσο γελοίοι ήμασταν αλλά δεν μας ένοιαξε καθόλου . Αφού βαρέθηκα να μιμούμαι το βάδισμα του Χάρη πήγα δίπλα και τον ρώτησα:
-Είδες;
-Είδα, τελικά σταυρός ήταν αλλά έγινε μαλακία…
-Τι;
-Εξήγησε πρώτα σ αυτούς που διαβάζουν και μετά θα σου πω
Η κοκκινομάλλα υπέροχη σερβιτόρα φορούσε τσόκαρα, ένα τζιν κοντό σορτσάκι που αναδείκνυε τα καλλίγραμμα πόδια της, ένα στενό άσπρο πουκάμισο κλειστό πλην δυο κουμπιών, και αμυδρά μέσα από το πουκάμισο φαινόταν να φορούσε ένα κόσμημα που εμένα μου φάνηκε σαν όνομα αλλά δεν μπορούσα να διακρίνω καλά γιατί όπως είπα το πουκάμισο ήταν στενό και δεν είχε καθόλου άνοιγμα στο μπούστο, και όταν το είπα στον Χάρη μου είπε θα δω και θα σου πω.
-Τι μαλακία έγινε;
-Την ώρα που περνούσαμε δίπλα της και την χαιρετήσαμε, εμένα δεν με χαιρέτησε γιατί νομίζω με είδε ότι την κάρφωνα στο στήθος.
Μόλις άρχισα να γελάω οι άλλοι από πίσω σβάρνιζαν τα πόδια τους για να μου κάνουν σπάσιμο. Και κάπως έτσι φτάσαμε στη Δωδώνη όπου η Μ. πήρε μια κρέπα και οι υπόλοιποι πήραμε παγωτό μηχανής σε χωνάκι. Ο τύπος που μας έβαλε τα παγωτά ήταν τόσο μα τόσο άχρηστος που ούτε ένα παγωτό δεν έβαλε ίσια, και είμαστε και οι τρεις με τα παγωτά στο χέρι προσπαθώντας να κάνουμε ισορροπία να μη μας πέσει η κορυφή του παγωτού, ο Τόλης είπε: πύργος της Πίζας και αρχίσαμε μια εντελώς άκυρη συζήτηση για το που βρίσκεται ο Πύργος της Πίζας. Ανεβαίνοντας άκουσα μια γνωστή μπάσα φωνή να τραγουδάει το No woman no cry, ήταν ένας μαύρος τραγουδιστής του δρόμου που τον έχω πετύχει και άλλες φόρες και είναι μοναδικά απίστευτος. Έχει πολύ μπάσα φωνή, λέει όλα τα τραγούδια με έναν πολύ δικό του τρόπο, σχεδόν αυτοσχεδιάζει, τραγουδάει πολύ δυνατά, παίζει κιθάρα και το ζει έντονα το τραγούδι, το χει τρελά που λένε. Ο μαύρος τραγουδούσε μπροστά από την έξοδο του σταθμού του Θησείου , όταν φτάσαμε καθίσαμε απέναντι του, και εκτός από εμάς τους τέσσερεις , οι υπόλοιποι ακροατές του ήταν δύο αστυνομικοί με μηχανές που καθόταν σχετικά μακριά για να μην επιτρέπουν μηχανάκια να μπαίνουν στον πεζόδρομο, και ένας Πακιστανός που καθόταν ακριβώς δίπλα μας ο οποίος δεν μιλούσε δεν κοιτούσε , το πιο απροσδιόριστο άτομο που έχω δει τελευταία. Έχουμε αράξει με τα παιδιά και τον πακιστανό στο πεζούλι και ακούμε τον μαύρο να λέει τις τραγουδάρες του, πραγματικά απολαυστικότατος , ώσπου μια στιγμή βλέπω τον έναν αστυνομικό να καταβαίνει από την μηχανή και να πηγαίνει προς τον μαύρο <<όπα, θα γίνει μαλακία >> σκέφτηκα , βλέπω τον αστυνομικό να ρίχνει λεφτά στον μαύρο και με μια ελαφριά υπόκλιση του είπε << You are the artist my friend >> και απαντάει ο μαύρος << Thank ya. Thank ya >> . Μετά από αυτό αισθάνθηκα κάποιες τύψεις γιατί ακόμα και τώρα βλέπω μερικούς ανθρώπους προκατειλημμένα, επηρεασμένος από μια κοινή γνώμη, που στην ουσία είναι μια τηλεοπτική γνώμη. Ακόμα και τον μαύρο, αν και δεν είχα ποτέ ρατσιστικές τάσεις , αν τον έβλεπα στον δρόμο και μου έλεγε είμαι τραγουδιστής ή είμαι καλλιτέχνης , ίσως να τον έβλεπα απαξιωτικά, γιατί απαξιωτικά ; όχι γιατί ήταν μαύρος, αλλά γιατί ήταν πολύ απλός και ταπεινός άνθρωπος, καμιά σχέση με το στερεότυπο του καλλιτέχνη στην Ελλάδα, και ίσως το ήταν μαύρος να ήταν σε άμεση συνάρτηση με τον χαρακτήρα του. Ο κόσμος περνούσε , άλλοι στεκόταν για λίγο και άκουγαν ένα τραγούδι , άλλοι έριχναν ένα κέρμα αλλά δεν σταματούσαν καθόλου, μερικοί περνούσαν και σούφρωναν την μούρη τους σε ένδειξη αποστροφής προς την μουσική του μαύρου (Σας γαμιέται ο Κιάμος και ο Βέρτης, κολόπαιδα και χαζοπούτανα) και εμείς εκεί μόνιμοι σταθεροί και ένθερμοι ακροατές του καλλιτέχνη. Το μόνο κακό σ όλη την υπόθεση ήταν το ότι περνούσαν συνέχεια ταξί από μπροστά μας και έκαναν αναστροφή για να κατέβουν κάτω στην πιάτσα. Και ενώ όλα είναι καλά και ωραία έρχεται και κάθεται ένας μπάρμπας δίπλα μας και είχε όρεξη για κουβέντα, αλλά περίμενε την κατάλληλη αφορμή . Ο μαύρος τραγούδησε το Englishman in New York σε μια απίστευτη δικιά του ρέγκε εκτέλεση, όταν τελείωσε ένας κύριος με μακριά άσπρα μαλλιά του έριξε λεφτά και του ζήτησε ένα τραγούδι << I ll try my friend, I ll try…>> του είπε ο μαύρος. Και όχι μόνο προσπάθησε αλλά το είπε τέλεια. Ο μπάρμπας δίπλα μας ρώτησε τον Τόλη <<Λέει και ελληνικά;>> νιεχ… <<Ναι ήταν μαζί με τον Πλούταρχο, αλλά έφυγε γιατί δεν έφτιαχνε το τζάμι και κρύωνε >> Όλη αυτή την ώρα ο Χάρης σε κάθε τραγούδι σηκωνόταν και έριχνε χρήματα , μέχρι που του τελείωσαν τα ψιλά και μου ζήτησε δανεικά, η Μ. ήθελε να δώσει χρήματα αλλά ντρεπόταν και μετά από πολλές παραινέσεις από τον Τόλη σηκώθηκε και έριξε και γύρισε πίσω τρέχοντας. Για ένα παγωτό είπαμε να καθίσουμε αλλά ξεχαστήκαμε και δεν ξέρω για πόση ώρα καθίσαμε, και θα καθόμασταν κι άλλο , αλλά η ουρά από την πιάτσα των ταξί έφτασε μέχρι μπροστά μας, και ανάμεσα από την φωνή του μαύρου ακούγαμε και τα σκυλολαϊκά των ταξιτζήδων και μύριζε και πετρέλαιο και αποφασίσαμε να φύγουμε. Έριξα και εγώ με την σειρά μου 50 λεπτά στον μαύρο , με ευχαρίστησε σεμνά και ταπεινά όπως όλους και πήραμε τον δρόμο για το σπίτι.

ΛΥΚΑΒΗΤΤΟΣ

Όταν φτάσαμε στην άδεια Ακαδημίας είπα στα παιδιά ότι ξέρω το καλύτερο παγκάκι της Αθήνας και ότι δεν είναι μακριά, συμφώνησαν όλοι να πάμε για λίγο, για ένα τσιγάρο. Πήραμε λοιπόν τον δρόμο για τον Λυκαβηττό. Μεγάλο μπέρδεμα μέσα στα στενά του Κολωνακίου, αλλά μετά από ώρα φτάσαμε. Ανεβήκαμε στην κορυφή, υπέροχη θέα, μα γεμάτο κάγκουρες, ξανακατεβήκαμε κάτω και αφού κάναμε τον κύκλο ξανανεβήκαμε αλλά αυτή την φορά όχι στην κορυφή ακλουθήσαμε τον δρόμο ευθεία, χωρίς να στρίψουμε αριστερά στην μοναδική διασταύρωση που έχει ανεβαίνοντας. Φτάσαμε στο παγκάκι , ευτυχώς ήταν ελεύθερο. Καθίσαμε οι τρεις στο παγκάκι και ο Χάρης όρθιος, το πρώτο φυσικά που σχολιάσαμε ήταν η θέα. Από εκεί βλέπεις την Ακρόπολη , το Θησείο, τα κτήρια της Πανεπιστημίου και στο βάθος τα φώτα των Δυτικών προαστίων . Ο Χάρης άρχισε να λέει ανέκδοτα, μετά τα καλά ανέκδοτα λέγαμε επιτηδευμένα κρύα ανέκδοτα, που ήταν ακόμα πιο αστεία και ενδιαφέροντα γιατί αυτοσχεδιάζαμε ο ένας πάνω στο ανέκδοτο του άλλου. Ξεκίνησε με Αννούλα, κάποια στιγμή την τιμητική της είχε η Θεσσαλονίκη με της μπουγάτσες της και καταλήξαμε με παπαγάλους. Το κλου της βραδιάς ήταν η αποτυχημένη προσπάθεια του Χάρη να πει το ανέκδοτο με τα παπάκια, το οποίο τελικά μόνο ο Σερβετάς μπορεί να το πει. Έχω ακούσει για θεάσεις ουφο από τον Λυκαβηττό, ο mr. Allobar είναι σίγουρος για αυτό, εγώ να πω την αλήθεια δεν είδα τίποτα εκείνο το βραδύ, παρόλο που κοιτούσα συνέχεια τα αστέρια. Αλλά θα μου πεις γιατί να στείλουν ούφα, αφού έχουν ήδη κατάσκοπους εδώ (ονόματα δεν λέμε υπολείψεις δεν θίγουμε ). Θα μου πεις ότι θέλει πιστεύει ο καθένας, για άλλους η όλη βραδιά που πέρασε η παρέα μας θα ήταν βαρετή , για άλλους ότι κάναμε πάρα πολλά απίστευτα πράγματα, για μας ήταν απλά κάτι που το κάνουμε όσο συχνά μπορούμε, αν και τίποτα δεν επαναλαμβάνεται. Το θέμα είναι ότι χαιρόμαστε την πόλη που ζούμε.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ

Η ώρα είναι 01:30 και μόλις έχω μπει στο σπίτι, το πρώτο που κάνω είναι να ανοίξω τον υπολογιστή να γράψω καμιά καμένη ιστοριούλα στον aougaro. Αυτό που επεξεργαζόμουν πολλή ώρα στο μυαλό μου ήταν να γράψω κάτι μόνο για την σταγκατα στρούγκαντα. Αφού κάνω την κολοσύνδεση , με εκατό κολοκαλώδια , μέσω του κολομόντεμ του κολοκινητού , to πρώτο που ανοίγω να δώ είναι το email μπας και πήρε κάνα σχόλιο ο aougaros, πάπαλα , τίποτα. Μετά ανοίγω το φουμπου, αν και δεν περίμενα βρω κανέναν μέσα και παράλληλα ανοίγω και την σελίδα του blog να αρχίσω το γράψιμο . Και εκεί που πάω να ξεκινήσω την πρώτη λέξη ακούω κλούπ!, μήνυμα από το chat του φουμπού πάντα με ηδόνιζε αυτός ο ήχος, δεν ξέρω γιατί … και ξανά κλούπ! ω ναι! Κοιτάω μήνυμα από Ευαγγελία
-Πώς να γράψω;
Θέλω έμπνευση
-Πάλι στην τουαλέτα είσαι;
-Ντα!
-Ε , σφίξου και σου κατεβούν
Εδώ και κάμποσο καιρό έχω πείσει την φίλη Ευαγγελία να κάνει σελίδα στο blog και να εκφράζει ελεύθερα και ανώνυμα τις σκέψεις της. Έτσι ίσως γνωρίσει κάποια πράγματα για τον πλανήτη μας και αν θέλει ίσως μας πει κάτι και για τον δικό της. Το θέμα είναι ότι όπως και πολλοί άλλοι έχει μια ανασφάλεια, νομίζει ότι δεν μπορεί να γράψει . Καταρχήν αυτό είναι κάτι που το χεις μέσα σου και όσο περισσότερο γράφεις τόσο καλύτερος γίνεσαι, μην περιμένεις απ τη μια στιγμή στην άλλη ότι ιδέες έχεις στο μυαλό να περνιούνται με πλήρη ευκολία στον οπτικό λόγο . Αν όχι όλοι, σίγουρα οι περισσότεροι ερασιτέχνες συγγραφείς, έχουν πολύ περισσότερα στο μυαλό τους απ ότι γράφουν, κάθε φορά που τελειώνουν ένα κείμενο τους φαίνεται μέτριο ή λίγο, εγώ όμως που θα διαβάσω το post ενός άλλου δεν θα μου φανεί λίγο, γιατί δεν ξέρω το περισσότερο που σκέφτηκε , βλέπω μόνο το αποτέλεσμα, όχι το τι θα μπορούσε να είχε βγει. Με ταπεινό παράδειγμα εμένα, αλλιώς έγραφα πριν από ένα χρόνο και αλλιώς τώρα, οι ιδέες ίσως κάποτε να ήταν καλύτερες, ή και το στυλ σε μερικά post είναι μοναδικό και καινοτόμο , χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα ότι είναι και καλό, σε άλλους αρέσει σε άλλους όχι . Ξεκίνησα με καμένα ποιήματα, μετά με καμένες ιστορίες, με τρελά όνειρα, μετά αστείες θλιμμένες ιστορίες, κουλές ιστορίες καθημερινότητας ,πολλές αλλαγές και πειράματα με την ευκολία της ανωνυμίας .Γενικά όταν ξεκινάς κάτι μη φοβάσαι, κανένας δεν θα σε κρίνει άσχημα .
Κλούπ.. Λια
-Σφίγγομαι αλλά δεν βγαίνει τίποτα
- Τι να σου πω, γράψε τι έκανες σήμερα
-Τίποτα δεν έκανα, ακόμα προσπαθώ
-Περιέγραψε με σουρεαλ τρόπο την τουαλέτα σου
Περναει κάμποση ώρα , κλουπ Λια
-Άκου αυτό
(τραγούδι από youtube)
-Δεν μπορώ να δω youtube μαρί!
Αργεί πολύ το μόντεμ του κινητού
Στείλτο στον τοίχο να το ακούω αύριο στην καφετέρια
-Πριτς….
-Να πας να χεστείς!
-Αυτό ήταν ευχή ή κατάρα;
-Κατάρα θα ήταν να σου έλεγα να σου τελειώσει το κωλόχαρτο
-Έχω κρουασάν
-χααχααχαααχα
Γράψε αυτό στο blog σου
-Ποιο;
-Το παπιό! Ξεκίνα με αφορμή αυτό τον διάλογο και γράψε κάτι, ότι θες, για ένα κωλόχαρτο απ τη γη ως το φεγγάρι και βροχή από κρουασάν στην έρημο
Ότι σου κατεβαίνει στο μυαλό δεν είναι ανάγκη να έχει λογική συνέχεια, γράφε εσύ και η συνέχεια θα σου βγει στην πορεία, και μετά ότι θες σβήσε
Σε βαρέθηκα τώρα όμως…
-Και γώ σε βαρέθηκα
-Φιλιά
-Καληνύχτα
-Να χ…. όλη νύχτα
-Ρε άι χασου
-Γεια λέμε
-Γειά


Ακόμα ένα πείραμα που δεν θα μάθω ποτέ αν πέτυχε. Ο χρόνος που χρειάστηκε για να γράψω αυτό το κείμενο ήταν περισσότερος από τα γεγονότα που περιέγραψα.