Ανεμιστήρες να μαδάει, μ αγαπάει, δεν μ αγαπάει

Και γυρίζει ο κάδος του πλυντηρίου, όπως γυρίζει ο κουβάς της μπετονιέρας, όπως γυρίζει ό ανεμιστήρας, στοπ! Και πιάνω τα πτερύγιά του ανεμιστήρα και τα σπάω ένα ένα, όπως μαδάς τις μαργαρίτες, μ ‘ αγαπά, δεν μ αγαπά, μ’ αγαπά, τρία έχει μόνο, μ αγαπά. ποια όμως; Ξέχασα να σκεφτώ όνομα, δεν έχει σημασία, όλα γυρίζουν, σαν τον κάδο του πλυντηρίου, με τα ρούχα μέσα και το άρωμα του skip που μόλις κάνει την υπέροχη δουλεία του καταλήγει στους σκοτεινούς υπόνομους της αχρηστίας, και μένει ένα αμυδρό άρωμα να θυμίζει ότι κάποτε έκανε την δουλεία του και μάλιστα καλά. Και κοιτώντας πολύ ώρα τον κάδο του πλυντηρίου, κολλάει στο μυαλό η εικόνα του κάδου να γυρνάει, βγαίνοντας έξω και κοιτώντας ψηλά στον ουρανό, βλέπεις το φεγγάρι που μοιάζει σαν ένα κάδο πλυντηρίου γεμάτο πυγολαμπίδες σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Όταν έχει πανσέληνο είναι γεμάτος ο κάδος , και σιγά αδειάζει και απλώνονται οι πυγολαμπίδες στο ουράνιο στερέωμα και γίνονται αστέρια, μετά ξαναμπαίνουν στον κάδο και ξαναγίνονται ολόγιομο φεγγάρι, και μέσα σ αυτόν κάδο πλένονται και παίρνουν μια θεϊκή μυρωδιά, την μυρωδιά του δροσερού αέρα. Έχω βρει ένα τρόπο να τις κλέβω τις πυγολαμπίδες και στις φέρνω μερικά βράδια κρυφά , όχι για να τις δεις αλλά για να τις μυρίσεις, δεν έρχομαι κοντά σου όμως, κάθομαι λίγο μακριά σου, να μην με βλέπεις, και τις κρατώ στα χεριά και αυτές βγάζουν ένα δροσερό αεράκι που έρχεται και σε βρίσκει και σου ανακατεύει λίγο τα μαλλιά. Τώρα που χάλασα και τον ανεμιστήρα , δεν έχω τίποτα να με δροσίζει, λέω να αφήσω το σπίτι μου, να κλέψω για ακόμα μια φορά τα αστέρια, να τα αφήσω κάπου κοντά σου να βγάζουν το δροσερό αεράκι τους και να ρθω να σταθώ δίπλα σου, και θα με ρωτήσεις <<Που είναι τα αστέρια σήμερα, που χάθηκαν; >> << Μπορεί να είναι κάπου εδώ κοντά και να μας στέλνουν αυτό το δροσερό αεράκι>> θα σου πω και θα μου πεις << Μην πας να γίνεις ρομαντικός, δεν το χεις…>> Ίσως δεν το χω, προσπαθώ όμως να μην είμαι πεζός. Και πεζός θα φύγω πάλι με σκυφτό το κεφάλι, με αργά βήματα, και φτάνω σε μια λακκούβα και βλέπω στα βρώμικα νερά της να καθρεπτίζεται ο ουρανός και τα αστέρια, αισθάνομαι για ακόμα μια φορά γελοίος που σκέφτηκα με τέτοιο τρόπο τα φεγγάρι και τα αστέρια , δε θα το ξανακάνω… ίσως μια τελευταία φορά δικαιολόγησε με… αλλά πως να σου πω πως φαντάστηκα τα αστέρια σαν ράμφη ξιφιών που εξέχουν λίγο από το νερό, και οι ξιφίες κοιτάζουν μαγεμένοι εσένα που τους φέγγεις από τον ουρανό παίζοντας με ένα δυνατό φακό, και ένα πολύ ελαφρό κυματάκι κουνάει τους ξιφίες πάνω κάτω μέσα στην μελαγχολική θαλπωρή του σκοτεινού ωκεανού …. Δεν θα στο πω, δεν θα το σκεφτώ καν , συνεχίζω αργά μέχρι το σπίτι και μπαίνω μέσα όπου όλα μοιάζουν σταματημένα, σαν να περιμένουν κάποιον να μπει για να πάρουν ζωή, το πλυντήριο με το που αισθάνεται την παρουσία μου ξερνάει ξαφνικά τα απόνερα του και πλημμυρίζει το σπίτι με άρωμα καθαριότητας , αλλά αυτή η αίσθηση καθαριότητας στιγματίστηκε από το χρώμα των απόνερων γιατί μου θυμίσανε τα νερά της λακκούβας που βρήκα στον δρόμο καθώς γυρνούσα σπίτι, στα λασπωμένα νερά οπού κατάλαβα ότι είμαι ένα ψέμα και τίποτα άλλο.