ΚΔΟΑ (γκδόα)

Στο στρατόπεδο του 521 εν έτι 2002 πήγαινα προς τα μαγειρεία μόνος από ένα κρυφό δρόμο που δεν επιτρεπόταν σε σε φαντάρους να περνάνε, και όπως περπατούσα βλέπω από μακριά ένα φάνταρο με το πρόσωπο γεμάτο αίματα να έρχεται προς το μέρος μου. Το 521 είναι μονάδα πεζοναυτών και εκεί υπηρέτησα το μεγαλύτερο μέρος της θητείας μου ως Δόκιμος Έφεδρος Αξιωματικός. Την συγκεκριμένη περίοδο ήμουν εκπαιδευτής νέων πεζοναυτών, και ο φαν με το ματωμένο πρόσωπο ήταν εκπαιδευόμενος μου. Περπατώντας στο στρατόπεδο από κρυφά μέρη νιώθεις ότι είσαι σε άλλη εποχή, ανάμεσα από παρατημένες αποθήκες και παλιά αυτοκίνητα, μονοπάτια στο χορτάρι, ηρεμία, εγκατάλειψη, όλα είναι όμορφα και είναι η ομορφότερη στιγμή της ημέρας όταν πάω στα μαγειρεία για την επιθεώρηση του συσσιτίου, και νομίζω ένα από τα μεγαλύτερα οφέλη του να είσαι στέλεχος ήταν το να έχεις το δικαίωμα να περπατάς σ αυτόν τον δρόμο το μεσημέρι. Βλέπω τον φαν με τα αίματα, γνωστή βλακόφατσα, ο Π. Σ., χαρακτηριστικό ΚΔΟΑ.
-Έλα εδώ. του λέω
Έρχεται μπροστά μου βαράει προσοχή, αναφέρει το όνομα και τον βαθμό του.
-Διατάξτε, λέει
-Τι έπαθες, ρε ψάρι; του λέω
-Τίποτα κύριε Δόκιμε
-Πως τίποτα ρε βλάκα, αφού είσαι γεμάτος αίματα, πλακώθηκες με κανέναν
-Ορίστε;
-Ξυστέ και κερδίστε, τι ορίστε ρε, λέγε τι έπαθες;
-Δεν μπορώ να σας πω, θα γελάσετε...
-Λέγε ρε, δεν θα γελάσω ούτε θα σ αναφέρω, μίλα, τι έγινε;
Σκύβει το κεφάλι κάτω, κουνιέται δεξιά αριστερά σαν παιδάκι που ντρέπεται, 1,85 ύψος 100 κιλά μαλάκας, μπρατσαράς αγρα φάτσα, και έκανε σαν παιδάκι που ντρέπεται, και μου λέει τι έγινε
-Να.... πήγαινα στα μαγειρεία από τον κανονικό τον δρόμο..........τρέχοντας......
-Και; λέγε ρε μια ώρα!
-Και να.... έτρεχα.... και είχα τα χέρια στις τσέπες, και σκόνταψα και έπεσα με τα μούτρα....
-.....(προσπαθώ να κρατήσω το γέλιο μου).........
-Μην το πείτε πουθενά, κύριε Δόκιμε
-Δεν το λέω πουθενά, μην φοβάσαι, αλλά είσαι πολύ ΚΔΟΑ ρε φίλε
-Τι είναι ΚΔΟΑ;
-Κτηνώδης Δύναμη Ογκώδης Άγνοια. Το κατάλαβες;
-Μάλιστα!
-Πιάστα και ξεμάλλιαστα! Στο λόχο αμέσως! και μην σε ξαναδώ σ αυτόν τον δρόμο!
-Μάλιστα!
-Μαλιά!
Και έφυγε τρέχοντας, χωρίς τα χέρια στις τσέπες αυτή την φορά. Δεν είπα σε κανέναν ποτέ τι έγινε με τον φαν, αλλά πάντα έχω τη απορία τι δικαιολογία θα είπε όταν βγήκε έξω. Λένε ότι οι κυνηγοί και οι ψαράδες είναι οι μεγαλύτεροι ψεύτες, εγω θα προσθέσω και τους καταδρομείς. Είμαι σίγουρος ότι ο συγκεκριμένος φαν θα εφηύρε μια απίστευτη ιστορία θάρρους και δύναμης για να δικαιολογήσει τα τραύματά του. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι λένε. Μια φορά πήρε τηλέφωνο γραφείο του λοχαγού μια μητέρα φάνταρου και έκανε παράπονα γιατί λέει ότι βάζουμε τα παιδιά να παλεύουν με τα λιοντάρια. Είναι γεγονός στο έτος 2002! ένας Έλληνας φαντάρος είπε στην μάνα του ότι τους βάζουμε να παλεύουν με λιοντάρια! με λιοντάρια!