Ενας σκύλος στην Πανόρμου

Τι το θελά να πιω το προηγούμενο βράδυ… πήγα στην δουλεία την επόμενη και ήμουν κομμάτια , αλλά δουλεία είναι αυτή, λίγο πολύ παλεύεται, δηλαδή με πολύ αδιαφορία είναι και σαν μην είχα πάει καν.. το πρόβλημα είναι το πρωινό ξύπνημα και ο πούστης ο πονοκέφαλος που έρχεται και κάθεται και με κάνει ζόμπι για το υπόλοιπο της μέρας . Και σαν ζόμπι ήμουν την ώρα που γύρισα από την δουλειά και το μόνο που ήθελα ήταν να κοιμηθώ , πράγμα που δεν άργησε να συμβεί, πριν συμβεί αυτό όμως συνέβησαν κάποια άλλα πράγματα τελείως αδιάφορα…. πραγματικά αδιάφορα, χωρίς καμιά ανατροπή….  τόσο αδιάφορα που αναπόφευκτα με  οδήγησαν στον ύπνο,  οπότε αν έχεις σκοπό να βγεις ή να οδηγήσεις  ή να κάνεις κάτι άλλο ,μην  διαβάσεις παρακάτω…. 

Άμα δεν σε θέλει η πο….α  

Έχω επιστρέψει από την δουλεία  και είμαι μπροστά στην πόρτα της πολυκατοικίας και προσπαθώ να βάλω το κλειδί στη σχισμή της κλειδαρότρυπας, προσπαθώ στα αλήθεια, αλλά ο πούστης ο πονοκέφαλος με έχει κάνει ζόμπι και δεν βρίσκω τρύπα με τίποτα , χτυπάω πάνω κάτω δεξιά αριστερά, τίποτα … τζίφος, δεν βρίσκω τρύπα με τίποτα. Παρόλη την ζάλη που έχω μου έρχεται μια ιδέα,   βάζω το χέρι μου πάνω στην κλειδαρότρυπα και ανοίγω τα δάχτυλα μόνο στο σημείο που χρειάζεται για να μπει μέσα το κλειδί. Βάζω τελικά το κλειδί ανάμεσα στα δάχτυλα μέχρι που αισθάνομαι την μύτη του κλειδιού να αγγίζει την  κλειδαρότρυπα, εδώ είμαστε λέω, το σπρώχνω, το ξανασπρώχνω, τίποτα…. λες να μην είναι εκεί η τρύπα; μπα δεν μπορεί εκεί θα είναι, ανοίγω και άλλο τα δάχτυλα, κοιτάω λίγο, εκεί είναι, σωστά το βάζω, σπρώχνω πάλι, τίποτα, δεν λέει να μπει μέσα… μα τι κάνω λάθος; Μήπως είμαι μπροστά σε λάθος πολυκατοικία; όχι ….είπαμε ζόμπι αλλά όχι και τόσο … ααα… ναι λάθος κλειδί…. οκ , συμβαίνει σε όλους …. και τώρα πάλι οι δύο μας, έχω το σωστό κλειδί, θα καταφέρω να το βάλω χωρίς την βοήθεια του χεριού. Και ξαναρχίζω την προσπάθεια , χτυπάω πάλι πάνω κάτω δεξιά αριστερά κάποια στιγμή παραλίγο να το βάλω αλλά τίποτα…. δεν τα παρατάω όμως….. αλλά με παράτησε  αυτή, έτσι νόμιζα ότι έγινε όταν την είδα να απομακρύνεται, ότι με βαρέθηκε και έφυγε , αλλά δεν είχε γίνει έτσι…. κάποιος άλλος την πήρε από πίσω …  και καλά έκανε , αφού τόση ώρα δεν μπόρεσα εγώ να το βάλω ήρθε ένας τύπος από μέσα από την πολυκατοικία και  με πολύ άνεση άνοιξε την πόρτα και βγήκε, με καλημέρισε πολύ χαλαρά και προχώρησε σαν να μην είχε γίνει τίποτα.  Πουτάνα πόρτα,  σε μένα κάνεις την δύσκολη αλλά στον γείτονα με την μία, αλλά βέβαια , αφού αυτός ήρθε από πίσω και μάλιστα με πολύ άνεση γιατί να του κάνεις την δύσκολη….. τελικά όλες οι πόρτες ίδιες είστε…. Πουτάνες!  Δεν είχα όρεξη για καυγά και έτσι προχώρησα μέσα και η πόρτα έκλεισε πίσω μου κάνοντας έναν παραπονιάρικο  θόρυβο που νόμιζε ότι θα μου τραβούσε την προσοχή…. χα, σε γελάσανε, τα έχω ξανακούσει αυτά…..

 Ντε λα παρ΄ τον σκύλο και κούνα τον ώρες

Ανεβαίνω τις πρώτες σκάλες της εισόδου, φτάνω μπροστά στο ανσασέρ και πατάω το κουμπί να το καλέσω, αυτό ανταποκρίνεται αμέσως και έρχεται βιαστικά  να με πάρει. Τι υπάκουο που είναι το χρυσό μου… σε λιγότερο από ένα λεπτό είναι κάτω… μπροστά μου, είναι εύκολο να ανοίξω αυτήν την πόρτα και το κάνω με ευχαρίστηση, αλλά με το μπαίνω μέσα ακούω τον σκύλο που ζει στον δεύτερο να έχει βγει από το διαμέρισμα μαζί με το αφεντικό του. Περιμένει και αυτός στο ανσασέρ να μπει, αλλά δεν το έχει καλέσει αυτός, έβαλε το αφεντικό του να το κάνει για αυτόν. Αυτή είναι η συνάντηση που θέλω να αποφύγω, μένω στον τρίτο, οπότε ανεβαίνοντας θα σταματούσε για λίγο στον δεύτερο, το αφεντικό θα άνοιγε την πόρτα, θα με ρωτούσε πάνω πάτε; Ναι, θα απαντούσα (λες και δε το ξέρεις θα έλεγα από μέσα μου), θα έκανε ένα συγκαταβατικό   νεύμα, θα έκλεινε την πόρτα και θα περίμενε την σειρά του στωικά λες και είναι σε μπουρδέλο.  Όπως είπα ήθελα να αποφύγω αυτήν την συνάντηση , και βγήκα από το ανσασέρ, θα πάω με τις σκάλες , δεν γαμιέται…. Αλλά λίγο πριν κλείσει η εύκολη πόρτα, την πρόλαβα, μπήκα ξανά μέσα πάτησα το κουμπί για τον πέμπτο , και ξαναβγήκα. Χαμογέλασα λίγο χαιρέκακα και ξεκίνησα την ανάβαση. Εδώ είναι το σημείο που εξηγώ γιατί θέλω να αποφύγω αυτήν την συνάντηση, αυτόν σκύλο και το αφεντικό του δεν τους έχω πετύχει ποτέ, ίσως να έχω δει το αφεντικό χωρίς τον σκύλο, αλλά δεν ξέρω ποιος ανήκει σε ποιον. Αυτό το μαλακισμένο κοπρόσκυλο  γαβγίζει σε άσχετες ώρες και μου χαλάει την ησυχία, οπότε το μισώ. Ναι το μισώ! Είναι το μόνο πράγμα που μισώ στον κόσμο, αν το δω, είναι πολύ πιθανό να το συμπαθήσω και μετά δεν θα έχω να μισώ τίποτα , επίσης κάθε φορά που ακούω να γαβγίζει φτιάχνω τρελά σενάρια στο μυαλό μου ότι πάω και βρίσκω το αφεντικό του και ρίχνουμε έναν απίστευτο καυγά (στα λόγια πάντα), εγώ του παραθέτω χιλιάδες λογικά επιχειρήματα (που τα σκέφτομαι ένα ένα) αλλά αυτός ο καρμίρης δεν ξέρει μιλήσει, δεν ξέρει τι να πει και απαντά σπασμωδικά και  γίνεται γελοίος μπροστά μου και μου ζητάει συγγνώμη και εγώ τον συγχωρώ και γυρνάω και κοιμάμαι ήσυχος και το γαμημένο κοπρόσκυλο δεν ξανακούγεται ποτέ … Αυτά όλα στην φαντασία όμως… αν όμως συναντήσω το σκυλί μπορεί και να το συμπαθήσω ή να το λυπηθώ γιατί είναι ηλίθιο , και επειδή ό σκύλος παίρνει πάντα μαζί του το αφεντικό του θα δω και ποιος είναι, οπότε τέρμα οι φανταστικοί καυγάδες … και δεν έχω καμία όρεξη για πραγματικούς ….  Μερικές φορές βέβαια μου περνάει από το μυαλό ότι δεν είναι καν σκύλος, σκέφτομαι ότι ίσως ό τύπος ή η τύπισσα έχει κάποιο μηχάνημα  που μιμείται τον ήχο του σκύλου, και έτσι περνάει την ώρα του προσποιούμενος ότι έχει σκύλο, ένα σκύλο χωρίς ανάγκες…. Γιατί σου φαίνεται περίεργο; πόσοι και πόσοι  ανάβουν την τηλεόραση μόνο και μόνο για να έχουν την αίσθηση ότι μιλάει κάποιος…. αλλά άλλο θέμα αυτό… Και είμαστε στο σημείο που ανεβαίνω την σκάλα, ακούω το ανσασέρ να σταματάει στον δεύτερο, μπαίνουν μέσα κλείνει η πόρτα και γεια σας για τον πέμπτο,  χλιαρό χαμόγελο καθόλου τύψεις , συνεχίζω την ανάβαση και μετά από λίγο φτάνω  στην πόρτα του σπιτιού μου… σκέφτομαι λίγο την ηλικία μου, αναλογίζομαι  την μαλακία που έκανα…. στα τέτοια μας…. Εκδίκηση για όλες σκυλοαφυπνίσεις  που έχω υποστεί so far …. Slow to not sit to explode…….

Μα γιατί πέντε;

Είμαι μπροστά στην πόρτα του σπιτιού  λοιπόν, του δικού μου σπιτιού, τι δικού μου δηλαδή… στο νοίκι μένω, όχι ότι με πειράζει, αλλά έτσι το λέω… Αν δεν ήμουν ζόμπι, θα ήταν ένα άσχημο σημείο τη ημέρας, η ώρα που επιστρέφω σπίτι, αλλά όχι σήμερα, σήμερα  είναι το μέρος οπού ανυπομονώ να μπω, και μπαίνω… μπορούσα να κάνω κι αλλιώς; Πετάω τον σάκο με τα πράγματα   από την δουλειά  διπλά στην πόρτα, είμαι στο πρώτο δωμάτιο, περνάω μια πόρτα και βρίσκομαι στο χωλ, προχωράω , περνάω δίπλα από το μπουκάλι της χλωρίνης, με κοιτάει…. είναι προκλητικά γεμάτο, πως το ξέρω ότι είναι γεμάτο; Το ξέρω! Δεν είναι διαφανές το μπουκάλι οπότε δεν το βλέπω, ούτε και το διαισθάνομαι, απλά το ξέρω. Κάνω ότι δεν το βλέπω και προχωράω , περνάω άλλη μια πόρτα, ευτυχώς όλες οι πόρτες και τα παράθυρα του σπιτιού μου είναι πάντα ανοιχτά, μπαίνω στο δωμάτιο και βλέπω το κρεβάτι μου, έμοιαζε ξαπλωμένο, ναι έτσι έμοιαζε… ήταν ξαπλωμένο και με περίμενε να ξαπλώσω δίπλα του ή πάνω του.  Καταρχήν έκατσα στο κρεβάτι και κοίταξα ξανά στο χωλ, απέφυγα να κοιτάξω το μπουκάλι της χλωρίνης, αλλά φαντάστηκα ότι το χωλ ήταν  ένα σιγανό ποταμάκι που κύλησα πάνω  του και αυτό κατέληξε σε μια ήρεμη λιμνούλα που ήταν το δωμάτιο όπου κοιμάμαι, μ αυτήν την σκέψη  χαλάρωσα, ξάπλωσα, νύσταξα …  σε λίγο θα κοιμάμαι. Λίγο πριν τον πάρω συνειδητοποίησα ότι κάθε μέρα από την ώρα που φτάνω στην είσοδο της πολυκατοικίας μέχρι το κρεβάτι  μου χρειάζεται να περάσω πέντε πόρτες, όσα είναι και τα δάχτυλά μου, όσες είναι και οι τρύπες στο κεφάλι μου,  πέμπτος είναι και ο μήνας που γεννήθηκα, πέντε είναι και τα σφηνάκια που ήπια χτες ,πέντε οι συμμαθητές μου στο λύκειο, πέμπτο είναι και το τμήμα των Εξαρχείων (πράγμα που το ξέρουν  μόνο όσοι είναι πελάτες) , πέντε αναπάντητες κλήσεις στο what s up,πέντε αισθήσεις, αριστοτέλεια πεμπτουσία,  πέντε να είναι οι ώρες του πούστη του σκύλου,  πέντε ώρες θέλω να κοιμηθώ, ένα… δύο….. τρία……. τέσσερα…… πέντε ματωμένα  προοοοβατααακιααααα……………………………