Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

Don 't Fade

Τελείωσε το καλοκαίρι και τελείωσε μέσα μας, δεν πρόσεξε και μας άφησε εγκύους, να κυοφορούμε το καλοκαιράκι και να περιμένουμε εννιά μήνες να το γεννήσουμε , μόνοι σε μια παράλια, μια γέννα τόσο αθόρυβη όσο το περπάτημα της γάτας , ένα περπάτημα τόσο αργό όσο και πέσιμο των φύλλων το φθινόπωρο που τώρα είναι πράσινα και μετά γίνονται κόκκινο, δεν σταμάτησες στο κόκκινο, αλλά έτρεξα και σε πρόλαβα και σε σωσα, και μετά ξύπνησα ιδρωμένος μούσκεμα, μόλις έβγαλα το κεφάλι μου από μακροβούτι να πάρω ανάσα και ξαναβουτάω με ανοιχτά τα μάτια και όλα είναι θολά σαν γλυκοσούροπο σε έρημο βουνό που δεν πάει στον Μωάμεθ δεν πάει πουθενά, μένει μόνο του απέναντί μου να με κοιτάει που σε κοιτάω να κοιτάς άλλου και να χάνεσαι μαζί με την χαμηλή μουσική που απομακρύνεται και σε λίγο δεν ακούγεται τίποτα, σε λίγο τίποτα, σε λιγότερο από το τίποτα δεν συμβιβάστηκα ποτέ, και ποτέ δεν είδες τα φύλα να πέφτουν, τόσο αργά όσο το περπάτημα της γάτας, τόσο αθόρυβο όσο και η σκέψη του καλοκαιριού, που επαναλαμβάνεται πάντα λίγο διαφορετικό, με καινούρια πρόσωπα και καινούρια μέρη, αχ Μαίρη, πιάσε μου το χέρι, να σου πιάσω εγώ το κολ….. ουπς, λάθος, πάμε απ την αρχή του κόσμου, και στην μυρωδιά του δυόσμου, που έμεινα εδώ να μη σου λείψει τίποτα, σε λιγότερο από το τίποτα δεν συμβιβάστηκα ποτέ, πότε σε χάνω πότε σε βρίσκω ,πότε με άλλο όνομα πότε με το ίδιο , όλα αλλάζουν μόνο εγώ μένω ίδιος, να περιμένω να αλλάξω, αλλά είναι άλλος μέσα στο δοκιμαστήριο, πάω στο δίπλα χτυπάω, άλλος, αλήτη λέω και φεύγω προς το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα που πεθαίνει πάντα τελευταία, άρα και μόνη, αρά δεν θα μάθει κανείς ποτέ ότι πέθανε, όπως δεν θα μάθει ποτέ κανείς τι είχα μέσα μου, άρα ήταν μόνα, αλλά σίγουρα όχι τελευταία, και ζω με την ελπίδα τα επόμενα να πεθάνουν μετά απ αυτήν.


Υ.Γ. οποιαδήποτε ομοιότητα με καταστάσεις ή ονόματα είναι εντελώς συμπτωματική

5 σχόλια:

Prisoned Soul είπε...

Αχ πως πέρασε αυτό το καλοκαίρι...
Άντε στα καλύτερα που θα ρθουν!!!

καλά ηρέμησε με το υστερόγραφο αμέσως... δε σε παρεξηγεί κανείς! :Ρ

Φιλάκια

Έσπερος είπε...

Γεια σου φίλε Aougare!

Τι κάνεις; Ελπίζω να είσαι καλά και να πέρασε όμορφες διακοπές! Δεν σβήνει το καλοκαίρι. Κι αν εσύ έγραψες ένα κείμενο που διαβάζεται με μια ανάσα, είναι ακριβώς σαν το μακροβούτι που λες. Κάποια στιγμή βγαίνεις στην επιφάνεια!

Να περνάς καλά Aougare! Καλό απόγευμα και καλό...καλοκαίρι!

E.T. είπε...

Χμμ..καλό φθινόπωρο και φτου ξ-ελευθερία για όλους!!

Nicotine είπε...

Sweet truth!

Καλό φθινόπωρο να χουμε Μαράκι

Έσπερος

Καλώς ήρθες φίλε, στα καλύτερα που έρχονται

Ε.Τ.

Καλή λευτεριά...

E.T. είπε...

Ο Χάρης έσφιξε το χέρι της Λουκίας σφιχτά μέσα στο δικό του.
Ψηλά στον ουρανό, το ολόγιομο φεγγάρι σκόρπιζε το γλυκό, ασημένιο του φως στην έρημη φύση.

Καθισμένος στο αυτοκίνητο του, πάνω στο λοφάκι, με το χέρι εκείνης να ακουμπά απαλά στην καρδιά του, άφησε έναν αναστεναγμό να του ξεφύγει...
- Τι ρομαντικά που είναι! ψιθύρισε και φίλησε τρυφερά την παλάμη της Λουκίας.
Άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου, πήρε το χέρι της και το πέταξε στο λάκκο, μαζί με τα υπόλοιπα, τεμαχισμένα μέλη της.

Έπιασε ξανά το φτυάρι και άρχισε να γεμίζει τον φρεσκοσκαμμένο λάκκο με χώμα, καλύπτοντας το διαμελισμένο κορμί της αγαπημένης του.
- Δεν είναι ρομαντικά, αγάπη μου; φώναξε χαιρέκακα. Δεν είναι υπέροχη η πανσέληνος; Είμαι σίγουρος ότι τώρα σου φαίνεται πολύ ηλίθια η ιδέα σου να με χωρίσεις απόψε!

Μια τελευταία φτυαριά χώμα σκέπασε οριστικά τη Λουκία.
Ο Χάρης μπήκε ξανά στο αυτοκίνητο, κοίταξε ψηλά κι άφησε άλλον έναν αναστεναγμό να ξεφύγει.
Η πανσέληνος πάντα τον άγγιζε...

(Τέτοια καμμένα θες,ε..;Αμ δεν ειν' δικό μου)

Στα τέσσερα

Η μέρα ήταν Σάββατο , τα στήθη της μικρά και αυτή επίσης.  Τη λέγανε Αθηνά, τίποτα άλλο μη ρωτήσεις.  Δυο βδομάδες  μετά από αυτό το Σάββα...