Είναι κάποιες στιγμές
Λίγες μικρές
Που όλα μοιάζουν μεγάλα
Σε θυμάμαι να γελάς
Αλλά έχω ξεχάσει το αστείο
Σε θυμάμαι να κοιτάς
Αλλά έχω ξεχάσει το τοπίο
Θυμάμαι το τι ήθελα να σου πω
Αλλά έχω ξεχάσει γιατί δεν στο είπα
Έχω τις σκέψεις
Έχω τις λέξεις
Αλλά δεν έχω την φωνή
Την έχω ξεχάσει κι αυτήν κάπου
Μάλλον έχω ξεχάσει και μένα
Και περνούσαν οι μέρες
Και πέρασες και εσύ
Και με είχε κοιτάξει
Σ όνειρο νομίζω ήτανε
Σε ελπίδα ονείρου
Σε πιθανότητα ονείρου
Απίθανο να μην σε είχα προσέξει
Γιατί ήσουν όμορφη
Σαν την θάλασσα
Ολόκληρη όμορφη
Κανένα σημείο πιο όμορφο από το άλλο
Κι αλήθεια ψυχή μου
Σαν θάλασσα φέρεσαι
Που όποιον δεν ξέρει κολύμπι
Τον πνίγει
Εγώ όμως καρδία μου
Ξέρω κολύμπι
Μόνο να επιπλέω δεν ξέρω
Και όταν σταματάω
Πνίγομαι
Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Στα τέσσερα
Η μέρα ήταν Σάββατο , τα στήθη της μικρά και αυτή επίσης. Τη λέγανε Αθηνά, τίποτα άλλο μη ρωτήσεις. Δυο βδομάδες μετά από αυτό το Σάββα...
-
Τι κοινό μπορεί να έχουν εικοσιπέντε φωτογραφίες, μια τυρόπιτα, ένας καφές, ένας τρυποκάρυδος, ένας ψαράς, ένα άδειο καρότσι σ...
-
Η μέρα ήταν Σάββατο , τα στήθη της μικρά και αυτή επίσης. Τη λέγανε Αθηνά, τίποτα άλλο μη ρωτήσεις. Δυο βδομάδες μετά από αυτό το Σάββα...
-
Η ΣΥΝΆΝΤΗΣΗ Περπατούσα στην πλατεία του μετρό στην Πανόρμου, το περπάτημα μου είχε ξεσηκώσει τα περιστέρια και πετούσαν μπροστά μου, έμοια...
3 σχόλια:
Η θάλασσα δεν πνίγει, εμείς πνιγόμαστε...
Όντως.
Thanks marco.
Μη στενοχωριέσαι καλέ μου, προσωπικά πιστεύω πως αν έχασες τη φωνή σου αλλά ξέρεις τα λόγια τότε με πράξεις όλα γίνονται. Όσο για τον πνιγμό... δεν είναι δλυσκολο να επιπλεύσεις, αρκεί να εμπιστευτείς αυτή τη θάλασσα!
Δημοσίευση σχολίου