Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010

Μικρές στιγμές

Είναι κάποιες στιγμές
Λίγες μικρές
Που όλα μοιάζουν μεγάλα

Σε θυμάμαι να γελάς
Αλλά έχω ξεχάσει το αστείο
Σε θυμάμαι να κοιτάς
Αλλά έχω ξεχάσει το τοπίο
Θυμάμαι το τι ήθελα να σου πω
Αλλά έχω ξεχάσει γιατί δεν στο είπα
Έχω τις σκέψεις
Έχω τις λέξεις
Αλλά δεν έχω την φωνή
Την έχω ξεχάσει κι αυτήν κάπου
Μάλλον έχω ξεχάσει και μένα

Και περνούσαν οι μέρες
Και πέρασες και εσύ
Και με είχε κοιτάξει
Σ όνειρο νομίζω ήτανε
Σε ελπίδα ονείρου
Σε πιθανότητα ονείρου

Απίθανο να μην σε είχα προσέξει
Γιατί ήσουν όμορφη
Σαν την θάλασσα
Ολόκληρη όμορφη
Κανένα σημείο πιο όμορφο από το άλλο
Κι αλήθεια ψυχή μου
Σαν θάλασσα φέρεσαι
Που όποιον δεν ξέρει κολύμπι
Τον πνίγει
Εγώ όμως καρδία μου
Ξέρω κολύμπι
Μόνο να επιπλέω δεν ξέρω
Και όταν σταματάω
Πνίγομαι

3 σχόλια:

Я верю в Сталина είπε...

Η θάλασσα δεν πνίγει, εμείς πνιγόμαστε...
Όντως.

Nicotine είπε...

Thanks marco.

Prisoned Soul είπε...

Μη στενοχωριέσαι καλέ μου, προσωπικά πιστεύω πως αν έχασες τη φωνή σου αλλά ξέρεις τα λόγια τότε με πράξεις όλα γίνονται. Όσο για τον πνιγμό... δεν είναι δλυσκολο να επιπλεύσεις, αρκεί να εμπιστευτείς αυτή τη θάλασσα!

Στα τέσσερα

Η μέρα ήταν Σάββατο , τα στήθη της μικρά και αυτή επίσης.  Τη λέγανε Αθηνά, τίποτα άλλο μη ρωτήσεις.  Δυο βδομάδες  μετά από αυτό το Σάββα...