είναι κάτι ώρες σκοτωμένες
όλα χάνονται μέσα στην αδράνεια και το μούδιασμα της απελπισίας
είναι αυτές οι ώρες που ένα σφίξιμο ανεβαίνει στο λαιμό
και μένει
σαν ψόφιος σκύλος
μια αναγούλα αναδεύει το στομάχι
τα πόδια λύνονται
το στομάχι δένεται κόμπος
όλα αλλάζουν
αλλά όχι εδώ
όλα φεύγουν
αλλά όχι από δω
σπάει το τζάμι
κρύος αέρας
αποτρόπαια κραυγή
φόβος
και σημάδια
και ρωγμές
τα σημάδια όμως έφυγαν
και δεν ξανάρχονται
δεν ήταν πληγές
ήταν μόνο σημάδια
σημάδια στο λαιμό και στο σώμα
και άλλα σημάδια
αυτά της μοίρας
κάποιος γελάει
κάποιος μένει
κάποιος υπομένει
όχι δεν είμαι εγώ
εγώ μετρώ τις ώρες
τις σκοτωμένες και μη
όλες τις ώρες που χάθηκαν
όχι δεν υπομένω
ούτε περιμένω
ούτε και οι ώρες περιμένουν
είναι νεκρές
έχουν σπασμένα κόκαλα
το μεδούλι τρέχει από μέσα τους
έχει γεμίσει το πάτωμα από νεκρές ώρες
πάω να σηκωθώ και πατάω πάνω τους
κολλάνε τα πόδια μου στο πάτωμα
δεν μπορώ να περπατήσω
μόνο στέκομαι και τις κοιτάω
τις μετράω
δεν με τρομάζουν οι ώρες
μα με τρομάζουν τα σπασμένα κόκαλα
και το μεδούλι που έτρεξε
τόσο κοφτερά και τόσο γλιστερό
δεν με τρομάζουν οι ώρες
είναι νεκρές
είναι οι ώρες
είναι πολλές
2 σχόλια:
Μέτρησα και γω ώρες
χαμένες πήγαν
άλλα ήθελα
άλλα μου έφερε το πρωί που με ξημέρωσε
Μην εμπιστεύεσαι τις ώρες
άσε να περνούν έτσι
να χαίρεσαι όταν φέρνουν όμορφα
και να μην τις λογαριάζεις όταν άσχημα στα πόδια σου ρίχνουν....
νεκρές οι ώρες
σιωπηλή σχεδόν νεκρή και εκείνη η αναμονή
με στίγματα ελπίδας στις ανάσες της...
Θα το διαβάσω αύριο φίλε!
Δημοσίευση σχολίου