Στάχτες στο πάτωμα
Σκόνη στα έπιπλα
Όλα παγωμένα και νεκρά
Όλα περιμένουν και είναι ακίνητα
Μεγάλη σιωπή στο μικρό δωμάτιο
Τα δάχτυλα άκαμπτα
Τα μάτια ακίνητα
Όλα παγωμένα και νεκρά
Όλα περιμένουν και είναι ακίνητα
Μεγάλα τα όνειρα μέσα στο κεφάλι
Στάχτες έχουν σχήματα
Οι σκόνες απλώνονται σαν θάλασσες
Βλέπω στα σχήματα οιωνούς
Βλέπω στις θάλασσες φεγγάρια
Τι να μου κάνουν οι οιωνοί
Τι να τα κάνω τα φεγγάρια
Όλα έχουν παγώσει και είναι ακίνητα
Κι αυτό το σφίξιμο μες στο στομάχι
Κι αυτός ο πόνος στο κεφάλι
Φταίνε οι σκόνες και οι στάχτες
Φταίνε και οι χαρταετοί στα σύρματα τσακισμένοι
Φταίει και ο αέρας
Φταις και συ
Φταίω και γω
Φταίει και η σιωπή
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Στα τέσσερα
Η μέρα ήταν Σάββατο , τα στήθη της μικρά και αυτή επίσης. Τη λέγανε Αθηνά, τίποτα άλλο μη ρωτήσεις. Δυο βδομάδες μετά από αυτό το Σάββα...
-
Τι κοινό μπορεί να έχουν εικοσιπέντε φωτογραφίες, μια τυρόπιτα, ένας καφές, ένας τρυποκάρυδος, ένας ψαράς, ένα άδειο καρότσι σ... -
Η μέρα ήταν Σάββατο , τα στήθη της μικρά και αυτή επίσης. Τη λέγανε Αθηνά, τίποτα άλλο μη ρωτήσεις. Δυο βδομάδες μετά από αυτό το Σάββα... -
Η ΣΥΝΆΝΤΗΣΗ Περπατούσα στην πλατεία του μετρό στην Πανόρμου, το περπάτημα μου είχε ξεσηκώσει τα περιστέρια και πετούσαν μπροστά μου, έμοια...
7 σχόλια:
Πάνω απ' όλα αυτή η ρημάδα η σιωπή που κλείνεται μέσα σε σένα, σε κείνη...
Γιατί γαμώτο και γω πολλές φορές απορώ,
και φοβάμαι
και τρέμω
και ψάχνω μία λέξη
να αλλάξω όσα γράφτηκαν
να κολυμπήσω στα λόγια τα δικά μας
να πνιγώ μέσα τους
καλύτερα εκεί
παρά στη σιωπή
που σαν κατάρα με κινηγάει
αχ... και γω φοβάμαι...
καληνύχτα aougare μου
τα ποδια μου κολησανε,ενα βημα ακομα και θα επεφτα.Ποιος θα με εβρισκε εδω;καποιοι θα επαιρναν τηλεφωνο,αλλα σιγα σιγα η σκονη με εθαβε και η φωνη μου δεν εβγαινε.Μηπως αυτη δεν ηταν η σιωπη που παντα εψαχνα;ηταν ακριβως εδω...
Κατάπια όλη τη Σιωπή της κάθε σου παυσης...
Χορτασε κενό η Αναγκη μου για παλιρροιες...
Λες γεμισαν τα κενά με αυτοσυντηρηση?..
ΟΧΙ..
βήχω...
εκβάλλω σαν ποτάμι άδειας ροής..
Ξαναρχομαι..
καταπινω λεξεις...
καθε λέξει μια σκεψη..
μια πραξη που ΔΕΝ εγινε η θα γινει...
σκονης φύσημα που μολύνει τον αερα που εισπνέω με ανελέητες φράσεις που κρατανε μαχαιρι...
Δε φοβαμαι να ρισκάρω..
καθομαι γυμνη οπτασία απεναντι στο ποιημα..
αν είναι κάποιος να πεσει νεκρός..
κάρφωσέ μου στην καρδιά εκεινη τη λέξη που λατρεψα....
μάντεψε σωστα..
αλλιως θα επιζήσω με αναπηρη σκέψη..
και είναι κριμα!...
Σε φιλω ..... ανασαινοντας βαθια.. στιγμή θανατου... κι ομως παντα μια ανασταση με περιμενει..
θα ξαναρθω!..
Μαρία
"Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει" όπως λέει και το τραγούδι, όσο φοβάσαι, σημαίνει ότι αισθάνεσαι, κι όσο αισθάνεσαι κάτι καλό σε περιμένει στον δρόμο σου.
Δεν σου λέω όμορφα λόγια, το πιστεύω αυτό, πίστεψέ το και συ
mr.alobar
Πολύ καλό το σχόλιο σου, αν και δεν μας έχεις συνηθίσει σε τέτοια.
Για άλλους η σιωπή είναι βάλσαμο και άλλους κάψιμο
kakia_p
Όμορφα μας τα είπες.. πολύ όμορφα.
Να ξαναρθεις,
Άλλη μια μέρα που δεν θα αντέχω και θα γράψω κάτι να ξεφύγω
Εσύ να ξαναρθείς, να σε δω και να χαμογελάσω
Φιλιά
Δεν αξιζουν μονο οι παρουσίες που φερνουν χαμογελα..
Εκεινες που φερνουν δακρυα είναι πιο πολύτιμες, γιατι μας γεννουν την αναγκη να τις αντισταθμισουμε ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝΤΑΣ δύναμης χαμογελα...
φιλι... εισβολής...
so...who are you?..
{μ'αρεσει τόσο να το διαβαζω εκεινο το "Who am I?"...}
Δημοσίευση σχολίου