Όνειρο ανέμελο

Ο Γιώργος είναι ένας άθλιος άστεγος στην Αθήνα. Μια κρύα νύχτα έκει που περπατούσε χωρίς να πηγαίνει πουθενά, βρήκε ένα μικρό γατάκι λίγων ημερών, η μοίρα του ζωντανού ήταν προδιαγεγραμμένη:θα πέθαινε από το κρύο. Ο Γιώργος λοιπόν το λυπήθηκε και το πήρε στις χούφτες του, το έφερε κοντα στο στόμα του ανάμεσα στα γένια του και το ζέσταινε με την ανάσα του, το φυσούσε και το κρύβε στα γένια του. Όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκε, προσπαθούσε να ζεστάνει το γατάκι. Το πρωί ήταν ο μόνος που είδε πόσο όμορφα μάτια είχε το γατάκι, όταν τα άνοιξε και τον κοίταξε, σίγουρα πιο όμορφα απο αυτά των ξενύχτηδων μεθυσμένων που εκείνη την ώρα προσπαθούσαν να γυρίσουν στο σπίτι τους. Και αυτός χαμογέλασε και φανέρωσε μια σάπια οδοντοστοιχία σε πλήρη αντίθεση με τα όμορφα μάτια του μικρού γατιού, το οποίο και δεν ενοχλήθηκε καθόλου από αυτή την ασχήμια. Ο Γιώργος έπρεπε τώρα να βρει φαγητό για το γατάκι, πλησίασε μια κυριά που έβγαζε τον σκύλο (ένα μαλακισμένο, σπαστικό, χαζοπερήφανο κοκκόν')
-Μηπως μπορείτε να με βοηθήσε....
-Αι στο διάλο ρε αλήτη!
-Μα δεν είναι για μένα ειν....
-Φύγε ρε! αναστατώνεις τον Ντίντι μου! γάβγιζε και το μαλακόσκυλο.
Και έφυγε, και έφυγε και η κυρία με τον Ντίντι, και κοιτούσε πίσω να δει μην την ακολουθεί ο άθλιος άστεγος. Και έφυγε ο Γιάννης και κοιτούσε το γατάκι στα μάτια και ούτε κοίταξε πίσω, και ούτε και τον ένοιαξε για τον τρόπο που του μίλησε η κυρία.