Ποιος τίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά

-Ρέστα
-Πάσο
-Πάσο
-Πάσο
-Περικλή μιλάς!
-Μάλλον θέλει αρετή και τόλμη η χαρτοπαιξία!
Ο Αλέκος που τα ξέρει όλα κουνώντας με σοβαρότητα το κεφάλι επιδοκίμασε το σχόλιο μου λέγοντας:
-Τι σπουδαίος ο Σολωμός
-Κάλβος, του απαντώ
-Έλα ρε που ξέρεις εσύ! Σολωμός!Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία!Ύμνος εις την Ελευθερία.
-Τέλος πάντων, τι φύλλο έχεις;
-Κέντα χρώμα, εσύ;
-Ζευγάρια... λυπάμαι έχασα, δεν παίζω άλλο.
Σηκώθηκα ανέκφραστος και πάω στο απέναντι τραπέζι που καθόταν ένας μπάρμπας μονίμως μεθυσμένος.
-Μπάρμπα, να κάτσω;
-Α;
-Λέω να κάτσω να σε κεράσω κανα κρασάκι;
-Α, κάτσε..
-Δεν μου λες ρε μπάρμπα; γιατι κάθεσαι συνέχεια στο ίδιο τραπέζι;
-Α, γιατί είναι κοντά στη σόμπα
-Και το καλοκαίρι γιατί;
-Ε, γιατι το χω συνήθειο από το χειμώνα
-Κάτι σαν ψυχαναγκαστικό δηλαδή'
-Α;
-Άστο...
-Να σου πω, μου λέει με μάτια μεθυσμένου, είχα διαβάσει κάποτε κάπου ότι ρώτησαν την μυγδαλιά αν υπάρχει θεός και αυτή άνθησε, εγώ λέω ρώτησαν τον ερωτευμένο αν υπάρχει έρωτας και αυτός χαμογέλασε.
-Μην είσαι τόσο σίγουρος μπάρμπα...
-....
-Μπάρμπα;
-......
-Ε, μπάρμπα, ξύπνα....
-Ε, τι; ποίος;
-Τίποτα, εσύ κοιμάσαι και γω πρέπει να φύγω
-Καλά, κέρνα ακόμα ένα κρασάκι και φύγε.
Περπατώντας στο δρόμο για το σπίτι, αφήνοντας τα αποτυπώματα στο χιόνι, τόσο μοναχικά και τόσο μοναδικά, νιώθοντας κάποιες ενοχές που χαλούσα το αλάθητο λευκοστρωμένο τοπίο, είχε κολλήσει ένα τραγούδι στο μυαλό μου που επαναλαμβανόταν σχεδόν ειρωνικά χτυπώντας τα μυαλό σαν χαλάζι. Ποιος τίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά...Ποιος τίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά...Ποιος τίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά....
Και δεν ξέρω αν μπερδεύτηκαν οι ιστορίες του γέρου στο μυαλό, ο ερωτευμένος, αμυγδαλιά που άνθησε, αλλά τα λευκά άνθη της αμυγδαλιάς ταίριαζαν απόλυτα με το χιόνι που έπεφτε και έσβησε τα σημάδια που άφηνα πίσω μου.