Γιατί η ζωή μοιάζει με κρεμμύδι.
Ένα κρεμμύδι εξωτερικά είναι σκούρο, γκριζοκόκκινο, και σκληρό. Αποτελείται από επιστρώσεις, χρόνο με το χρόνο όλο και περισσότερες. Κι αν το ξεφλουδίσεις σου φέρνει δάκρυα, και όσο πιο βαθιά τόσο πιο πολλά δάκρυα. Και το χρώμα αλλάζει, το γκριζοκόκκινο ανοίγει όσο πιο πίσω πας, λες και σε κάθε χρονική περίοδο προστίθεται και λίγο σκούρο που πάντα μένει εκεί περιμένοντας και το επόμενο σκούρο. Και όσο πιο πίσω τόσο πιο μαλάκο,σκληραίνει αναλόγως του χρόνου , αλλά επίσης σκληραίνει αναλόγως και του χρώματος λες και σκληραίνει μόνο και μόνο για να αντέξει και να αντεπεξέλθει σ' αυτή την γκρίζα χρωμάτωση. Και πηγαίνοντας πιο βαθιά και πιο πίσω στο χρόνο το κρεμμύδι γίνεται όλο και πιο λευκό, όλο και πιο άσπρο, όλο και πιο μαλακό, άσπιλο, αμόλυντο στην καρδία του το κρεμμύδι... σαν το δέρμα ενός μωρού.
Τρίτη 16 Μαρτίου 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Στα τέσσερα
Η μέρα ήταν Σάββατο , τα στήθη της μικρά και αυτή επίσης. Τη λέγανε Αθηνά, τίποτα άλλο μη ρωτήσεις. Δυο βδομάδες μετά από αυτό το Σάββα...
-
Τι κοινό μπορεί να έχουν εικοσιπέντε φωτογραφίες, μια τυρόπιτα, ένας καφές, ένας τρυποκάρυδος, ένας ψαράς, ένα άδειο καρότσι σ...
-
Η μέρα ήταν Σάββατο , τα στήθη της μικρά και αυτή επίσης. Τη λέγανε Αθηνά, τίποτα άλλο μη ρωτήσεις. Δυο βδομάδες μετά από αυτό το Σάββα...
-
Η ΣΥΝΆΝΤΗΣΗ Περπατούσα στην πλατεία του μετρό στην Πανόρμου, το περπάτημα μου είχε ξεσηκώσει τα περιστέρια και πετούσαν μπροστά μου, έμοια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου