Η μετά θάνατο βροχή

Κάθε που έβρεχε, θύμωνε, ήταν κλεισμένος έξω απο τον κόσμο. Έβλεπε τον κόσμο που τόσο του άρεσε να γίνεται παραμυθένιος και μελαγχολικά όμορφος. Η βροχή ήταν αυτό που του άρεσε περισσότερο, αλλά τώρα σήμερα είναι κλεισμένος απ έξω, όπως τόσα και τόσα χρόνια. Ακόμα δεν μπορεί να πιστέψει ότι δεν μπορεί να κινηθεί ελεύθερα πάνω στη στη γη. Στη γη που γεννήθηκε, έζησε και πέθανε. Για πολλοστή φορά προσπαθεί να περάσει, να περάσει στην άλλη διάσταση. Προσπαθεί να περάσει, αλλά ένα μαγνητικό πεδίο, τον εμποδίζει, τον σταματάει, κάνει πίσω, και ξαναπέφτει πάνω του με περισσότερη φόρα, και πάλι είναι σαν να πέφτει σε τοίχο, αλλά δεν πτοείται, πιο δυνατά αυτή τη φορά, και πάλι και πιο δυνατά, και πιο δυνατά, σαν ένας τρελός μέσα σε κλουβί, στα όρια της παράνοιας, και ξανά πάνω στον αόρατο τοίχο, "όσο κρατάει η βροχή πρέπει να περάσω απέναντι!" σκεφτόταν, και ξανά φόρα και ξανά στον τοίχο, αν ήταν σώμα θα είχε διαλυθεί, αλλά είναι πνεύμα, πανύψηλο, από τη γη ώς τα σύννεφα είναι το ύψος του και περιφέρεται γύρω από κει που πέφτει βροχή, αλλά δεν μπορεί να μπει μέσα. Και ξανά φόρα και ξανά στον τοίχο, και ξανά, και ξανά, και ξανά....

Και από την άλλη διάσταση, οι ζωντανοί χαίρονται την βροχή. Αλλά στην αρχή σιγά σιγά και μετά όλο και πιο έντονα ακούγονται βροντές, σαν να πέφτει κάποιος σε τοίχο, και πριν απο κάθε βροντή κάπου μακριά απο κει που βρίσκονται φαίνονται στον ουρανό αστραπές, σαν κάποιος να προσπαθεί να περάσει στον κόσμο τους και ραγίζει το φράγμα το διαστάσεων για λίγο και μέσα από τις ρωγμές φαίνεται η φωτεινότητα της άλλης διάστασης