Το πουλί του.

Κοιτούσε το πουλί μέσα στο κλουβί, πανέμορφο, αλλά του έφερνε λύπη το ότι δεν ήταν ελεύθερο. Θυμήθηκε το προηγούμενο καναρίνι που είχε και μια μέρα που καθάριζε το κλουβί με την ηλεκτρική σκούπα, εκεί που πετούσε τρομαγμένο το πουλί δεξιά αριστερά ξαφνικά χλούπ! εξαφανίστηκε το πουλί, το ρούφηξε η ηλεκτρική σκούπα. Και καθώς κοιτούσε το πουλί μες το κλουβί άκουσε για πολλοστή φορά το γείτονά του να φωνάζει στο γιο του "Ρε Μιχάλη, μην χτυπάς την αδερφή σου στο κεφάλι με το κλουβί του πουλιού! Τρομάζεις το πουλί!Κρίμα το καημένο." Σκέφτηκε να ελευθερώσει το πουλί. Πήγε λοιπόν να το αφήσει μέσα στην εκκλησία για να μάθει πρώτα να πετάει καλύτερα και μετά να βγει στη φύση (φύση..λέμε τώρα... σε πόλη ζούσαν) και να είναι πιο έτοιμο στους ενδεχόμενους κινδύνους. Έτσι και έγινε, πήγε στην εκκλησία και το άφησε, αλλά διαπίστωσε ότι το πουλί ήξερε να πετάει και πολύ καλά μάλιστα. Με το που το άφησε πέταξε αμέσως ψηλά, χαρούμενο προσπαθώντας να βρει έξοδο, όπως έκανε σ όλη του τη ζωή άλλωστε, και όσο πιο ψηλά πήγαινε τόσο στένευε ο ναός που κατέληγε σε τρούλο. Έκανε το γύρω του τρούλου και έμοιαζε σαν να κοιτάς το ψαράκι στη γυάλα ανάποδα. Ο τύπος όμως (ο κομπάρσος της ιστορίας μας) έπρεπε να φύγει και έπρεπε να κλείσει και την πόρτα, που μέχρι στιγμής ήταν η μόνη έξοδος για το πούλι, το οποίο απολάμβανε την νεοαποκτηθείσα ελευθερία του πετώντας ψηλά και ούτε που κοιτούσε κάτω. Και έφυγε, η πόρτα όμως δεν ήταν η μόνη έξοδος, στο ιερό μέσα υπήρχε και μια ανοιχτή πόρτα που οδηγούσε στο υπόγειο στο οποίο υπήρχαν παράθυρα στο ύψος του εδάφους μονίμως ανοιχτά. Τώρα το πουλί σε ένα χώρο φαινομενικά χωρίς πόρτες και παράθυρα έπρεπε να πέσει στο έδαφος και πιο κάτω απ αυτό, να πέσει χαμηλά να ηρεμήσει να ψάξει από που μπαίνει φρέσκος αέρας και να μη φοβηθεί το σκοτάδι για να απελευθερωθεί, αλλιώς θα έπρεπε να αποδεχτεί τη ζωή του απλώς σ'ένα μεγαλύτερο κλουβί.